Rozdział 4:"Deszcz meteorytów"

-Już myślałam, że o mnie zapomniałeś. –Kobieta wsiadła do srebrnego samochodu.

-Przepraszam, szef mnie zatrzymał na „pięć minutek” i nie mogłem szybciej. –Usprawiedliwił się mężczyzna i przekręcił kluczyk w stacyjce. Auto zabuczało chwilę i ruszyło.

-Dobrze, że w ogóle przyjechałeś. –Zaśmiała się dźwięcznie i natychmiast zamilkła, robiąc przy tym zawstydzoną minę. Widząc to, Gabriel odpowiedział szybko:

-No co ty! Aż takim sklerotykiem nie jestem. –I sam się uśmiechnął.

Jej śmiech rozchodził się echem po jego mózgu. Nie rozumiał czego się wstydziła. Przecież ma piękny głos, wręcz anielski. Mogłaby się śmiać i śmiać, a jemu wcale by to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Mógłby resztę życia spędzić tylko słuchając jej głosu, nic więcej.

-„Gabriel, zejdź na ziemię!” –Skarcił się w myślach i natychmiast postanowił zacząć rozmowę, bo zaległa nieznośna cisza.

Gdy dojechali już na miejsce śmiali się i żartowali, jak starzy znajomi, którzy tylko nie widzieli się przez jakiś czas. Weszli do domu i już w progu czekała na nich suczka. Gdy zobaczyła kobietę najpierw jakby się wahała, później zaczęła ją obwąchiwać i radośnie szczekać.

-Chyba się za tobą stęskniła. –Powiedział Gabriel, po czym pogłaskał rottweilera po grzbiecie.

-Tak… -Uśmiechnęła się kwieciście i spojrzała na psa z takim utęsknieniem i miłością, że mężczyźnie zrobiło się żal i wstyd, że zgodził się na wzięcie psa do siebie.

-Wejdź, rozbierz się. –Zaprosił ją do kuchni, przerywając ciszę.

Kobieta zdjęła brązowy płaszcz i powiesiła go na wieszaku obok drzwi.

-Napijesz się wina? –Spytał, wyjmując kieliszki.

-Wina?

Gabriel zmarszczył brwi, po czym uśmiechnął się lekko, jakby niedowierzając.

-Tak, wina. Nie pijesz?

-Ja… To znaczy, nie, nie piję wina. –Zakłopotała się, po czym lekko przygryzła wargę. Mężczyzna zauważył to.

-Emm… wszystko w porządku?

-Tak, tak. Może wodę. –Odpowiedziała pospiesznie i odwróciła wzrok. Niby to na psa.

-Heh, nie dam ci wody, bo jeszcze pomyślisz, że jakiś niegościnny jestem. –Starał się załagodzić sytuację. Chyba się udało, bo kobieta uśmiechnęła się, jakby z ulgą. –Może herbaty w takim razie?

-Z przyjemnością. Jeślibyś  mógł, to z miodem.

Gabriel uśmiechnął się chytrze.

-Ok., ok.

Znów zapadła cisza.

-Jesteś abstynentką? Jeśli można wiedzieć. –Spytał, chowając kieliszki, a wyjmując kubki.

-Absyste… ntką? –Powtórzyła z lekkim trudem, jakby nie rozumiejąc. Znów spłonęła rumieńcem.

Tym razem Gabriel zrobił naprawdę zdziwioną minę.

-Abstynentką. Czyli nie pijesz alkoholu. –Wytłumaczył, wrzucając saszetki z herbatą. –Z jakiej gwiazdy się urwałaś? –Zaśmiał się, żeby po raz kolejny załagodzić trudną sytuację.

-Chyba z Wenus. –Odpowiedziała niepewnie i przez jej twarz przemknął cień uśmiechu.

Mężczyzna zaczął się śmiać.

-Pewnie, a ja jestem z Marsa. –Dodał. –Podoba mi się twoje poczucie humoru.

-Mnie też.

Znów parsknął śmiechem. Woda w czajniku już się zagotowała. Zalał herbaty i podał jeden kubek kobiecie. Ta uśmiechnęła się w podzięce.

Za oknem już zmierzchało. Gdzieś w dali zahuczała sowa. Zbliżała się 19. O tej porze mężczyzna zawsze karmił psa, więc nasypał do miski trochę psich pyszności i usiadł przy stole naprzeciw rudowłosej.

-Nie jesteś stąd. –Zaczął i wpatrzył się w nią uważniej. –To małe miasteczko, tu prawie wszyscy się znają, a ciebie nigdy nie widziałem.

-Niedawno się tu przeprowadziłam. –Wzięła łyk gorącej herbaty i w oczach natychmiast stanęły jej świeczki. –Aaa… Mój jenwyk!

Zaczęła machać dłońmi w stronę otwartej buzi. Kuchnia znów wypełniła się donośnym śmiechem mężczyzny.

-Eliza… -Wstał i podszedł do zlewu. Wyciągnął szklankę, nalał do niej zimnej wody i podał rudowłosej, która wypiła łapczywie całą zawartość.

-Pfeplafam… -Wydukała i spuściła głowę. Zaczęła bawić się nerwowo końcami swoich ognistych włosów, żeby zająć czymś ręce.

-Nie szkodzi. –Uśmiechnął się Gabriel i spojrzał na kobietę.

-Och! –Nagle Eliza zrobiła minę jakby jej się coś przypomniało.

-Co? Co się stało?

-Dzisiaj deszcz meteorytów. –Zabłysły jej oczy. –Chodźmy pooglądać!

-W telewizji? –Spytał zdezorientowany mężczyzna i po chwili kobieta ciągnęła go już w stronę wyjścia.

-Nie! Na dworze. –Zaśmiała się.

-Hmm, no ok., ok. –Odpowiedział i narzucił na siebie kurtkę.

Po chwili wyszli już z domu, a za nimi Mała.

-Kiepsko będzie tu widać, chodźmy na jakieś wzgórze. –Spojrzała w niebo i zapięła go końca guziki płaszczu.

-Niedaleko jest takie wzniesienie… Możemy tam iść, ale to dziesięć minut drogi.

-Nie szkodzi.

Gabriel wrócił do domu po latarkę i ruszyli przez działkę mężczyzny. Doszli do końca ogrodzenia i przeszli przez metalową bramkę, która skrzypnęła głucho. Weszli w niewielki lasek i ruszyli gęsiego przed siebie. Pies wyprzedził ich i co jakiś czas zatrzymywał się koło jakiegoś drzewa, żeby zaznaczyć terytorium.

-Wiesz… -Zaczął Gabriel, odsuwając kolejną gałąź sprzed twarzy. –Inaczej wyobrażałem sobie nasze dzisiejsze spotkanie.

-To znaczy, że ci się nie podoba? –Stanęła, blokując mężczyźnie przejście.

-Nie! Tego nie powiedziałem. –Zaczął się bronić i pchnął ją lekko do przodu, aby szła. –Chodziło mi o to, że myślałem, że jakoś inaczej spędzimy ten wieczór. To znaczy… bardziej nudno wyobrażałem to sobie. –Zaśmiał się lekko.

-Heh, to chyba dobrze… -Odpowiedziała niepewnie i po chwili wyszli z lasku. Im oczom ukazało się niewielkie wzgórze, które otaczały drzewa. Było cicho i spokojnie. Od czasu do czasu było słychać pohukiwania sów, które ruszały na nocne łowy.

-No i jest. –Powiedział mężczyzna i wziął latarkę od Elizy, która wcześniej ją trzymała. Oświetlił im dróżkę i udali się na pagórek.

-Zobacz! Już się zaczęło. –Powiedziała zachwycona kobieta i usiadła na ziemi.

-Tak.. hej! Jest zimno, przeziębisz się. –Odparł Gabriel i zdjął kurtkę. Wyścielił ją obok rudowłosej.

-Mam siąść na twojej kurtce? Będzie brudna. –Zdziwiła się, ale posłusznie usiadła, a obok niej nieśmiało mężczyzna. Jego ciało od jej dzieliło tylko 5 centymetrów. Poczuł jak przechodzi go dreszcz. I na pewno nie był on spowodowany temperaturą. Spojrzał w stronę kobiety. Była wpatrzona w niebo, a w jej oczach odbijały się spadające meteory. Kilka kosmyków włosów opadało na jej twarz. Chciał je odgarnąć, ale zaraz się skarcił w myślach.

-Piękna… -Wypowiedział nieświadomie na głos i zaraz ugryzł się w język.

Kobieta spojrzała na niego z pytającym wzrokiem.

-Co jest takiego pięknego?

-Emm… ta gwiazda, która spadła. To znaczy..

-Meteoryt. –Poprawiła go i uśmiechnęła się delikatnie. Znów spojrzała w niebo tym razem lekko zakłopotana.

Mężczyzna przeklinał się w myślach, że pozwolił sobie na coś takiego. Tym razem i on spojrzał w niebo. Nagle podeszła do nich suczka i położyła im się na nogach. Eliza uśmiechnęła się do niej i pogłaskała ją po grzbiecie.

Po chwili mężczyzna zobaczył, że ciało Elizy lekko drży.

-Zimno ci? –Spytał i nie czekając na odpowiedź zdjął z siebie bluzę i narzucił ją na plecy kobiety. Sam został tylko w koszulce z krótkim rękawem.

-Ohh, nie, będzie ci zimno! –Zaprotestowała i już chciała ściągnąć z siebie bluzę, gdy Gabriel przytrzymał jej rękę w geście, by tego nie robiła.

-Nic mi nie będzie. Trzeba hartować ciało. –Posłał je uśmiech i znów spojrzał w gwiazdy.

Kobieta przypatrywała mu się chwilę ze zdumieniem i sama uśmiechnęła się do siebie. Uświadomiła sobie, że on wciąż trzyma jej rękę na jej ramieniu. Szybko ją zabrała i zarumieniła się lekko.

-Przepraszam. Zapomniałem… Ja.. –Zaczął się tłumaczyć.

-Ok., wszystko w porządku. –Odpowiedziała cicho i schowała ręce do kieszeni.

-„Super Gab, jeszcze trochę a zaczniesz ją rozbierać wzrokiem” –Pomyślał i poczuł falę gniewu. Wziął głęboki oddech i gdy chciał już coś powiedzieć nagle zobaczył między drzewami coś ciemnego. To coś im się chyba przypatrywało. Było ciemno, więc nie widział co to jest.

-Heh, Gabriel, co to za mina? –Spytała ze śmiechem rudowłosa, gdy na niego spojrzała.

-C-coś tam jest. –Powiedział lekko drżącym, ale zdobywającym się na odwagę głosem. –Chyba coś dużego.

Eliza spoważniała. Przyglądała mu się jeszcze chwilę, jakby się wahając, czy na pewno się odwrócić. W końcu jednak skierowała wzrok tam, gdzie mężczyzna.  Nic jednak nie zobaczyła.

-Gabriel.. wszystko w porządku? Tam nic nie ma. –Powiedziała lekko przejęta.

-Jak to nie ma? Przed chwilą tam coś było! –Odpowiedział nerwowym szeptem.

Spojrzała na niego i znów w tamto miejsce.

-Ale nic nie ma. –Również zniżyła głos do szeptu.

Siedzieli przez jakąś minutę w ciszy, przypatrując się sobie, kiedy nagle zerwał się pies i zaczął groźnie warczeć. Przeszedł ich dreszcz. Szybko wstali.

-Co jest? –Spytała prawie z rozpaczą w głosie.

-Nie wiem. –Odpowiedział szybko mężczyzna i zaczął szukać latarki. Drżącymi rękoma macał zimną ziemię, aż w końcu trafił na twardy, cieplejszy niż ziemia przedmiot. Podniósł go z ulgą z ziemi.

Rottweiler  zaczął ujadać coraz głośniej.

-Mała, do nogi! –Szepnęła głośniej Eliza, tuląc się do psa.

-Lepiej stąd chodźmy. –Powiedział mężczyzna i złapał rudowłosą za rękę. Zaczęli iść szybko dróżką, rozglądając się niespokojnie na wszystkie strony. Gabriel szedł pierwszy i świecił przed nimi latarką. Trzymał Elizę za rękę, która ciągnęła za sobą Małą za obrożę, która groźnie warczała w przeciwną stronę.

Usłyszeli za sobą długie, przeciągłe wycie.

-Cholera, wilki albo kojoty! –Krzyknął mężczyzna i tym razem zaczęli biec. –Musimy jak najszybciej dobiec do bramki, wejdziemy na działkę i będziemy bezpieczni. Wszystko jest otoczone wysokim płotem.

Czuł jak ręka Elizy drży, nic nie mówiła, ale czuł jej strach. Jak zresztą też swój. Potykali się co chwila o coś, ale biegli dalej ile sił. Wbiegli w lasek i wtedy usłyszeli za sobą warczenie, tym razem ni Małej.

-Gabriel, one są za nami! –Krzyknęła zrozpaczona kobieta i mocniej ścisnęła jego dłoń. –Boję się!

-Już… prawie… -Co słowo brał wdech, bo brakowało mu już tchu, by mówić. –Nie odwracaj się, tylko biegnij!

Słyszeli za sobą tupot łap, które uderzały o ziemię co sekundę i zbliżały się coraz szybciej.

Nagle zobaczyli  przed sobą zarys bramki.

-Już jesteśmy, szybciej! –Wydyszał Gabriel i w tym momencie usłyszał krzyk Elizy.

-Mała! Nie! Wracaj!

Odwrócił się i zobaczył jak rottweiler biegnie na dwa zmierzające ku nim wilki.

-Eliza, chodź! –Pociągnął ją za rękę, ale ta nie chciała iść. –Ok., biegnij do bramki, a ja pomogę Małej, ok.? –Powiedział chyba nie do końca świadom swoich słów. –Ale biegnij! –Tym razem głośniej krzyknął. Kobieta drgnęła i ruszyła przed siebie.

Powietrze przedarł odgłos walki zwierząt. Gabriel rozejrzał się szybko i złapał pierwszy lepszy kij. Podbiegł szybko do zwierząt i zamachnął się. Najpierw uderzył jednego wilk, który głucho szczeknął, a potem drugiego. Złapał suczkę za obrożę i pociągnął w stronę bramki, co było nie lada wyzwaniem, bo pies wciąż się rzucał. Usłyszał za sobą, że jednak wilki nie odpuściły i biegną za nimi.

-Gabriel, szybko! –Usłyszał głos kobiety, która otworzyła bramkę.

Z całych sił pociągnął psa i wbiegli na działkę. Eliza szybko zatrzasnęła bramkę i odetchnęła. Wilki podbiegły pod płot i groźnie zawarczały. Mała odpowiedziała im tak samo.

-Chodź. –Powiedział nerwowym głosem mężczyzna i pociągnął rudowłosą za sobą. Cali się telepali. Nogi mieli jak z waty i żadno się nie odzywało przez drogę do domu. Mężczyzna otworzył drżącą ręką drzwi i weszli do środka. Teraz w świetle dopiero zobaczyli jacy są brudni i wynurani.

Weszli do kuchni, nie rozbierając się i nie zdejmując nawet butów.

-Nie wiedziałam, że tu są wilki. –Powiedziała po cichu Eliza, siadając powoli przy stole.

-Bo nie ma… Nie wiem co one tu robią i dlaczego tak daleko zawędrowały. –Odpowiedział Gabriel i usiadł naprzeciw niej. Po chwili zobaczył, że nadal drży. Twarz miała skrytą w dłoniach. Postanowił usiąść koło niej. Objął ją ramieniem i przytulił.

-Tak strasznie się bałam… -Wydukała, lecz nie płakała.

-Już jesteś bezpieczna. Nie bój się, spokojnie. –Przejechał swoją ręką po jej ramieniu i wtedy syknęła. -Co?

-Ehh nie wiem... –Odparła i zdjęła płaszcz. Zsunęła z ramienia bluzkę i ich oczom ukazała się paskudna, głęboka rana.

-Co to… -Zaczął mężczyzna ze dziwieniem. –Jak to? Gdzieś ty sobie to zrobiła??

Kobieta tylko na niego spojrzała i przeniosła wzrok na psa., który leżał przy ścianie…

/ Angel.Park