Prolog.

Przez całe swoje życie człowiek szuka sensu. Czegoś, dzięki czemu wiedziałby, że ma po co żyć. Ale co jeśli go nie znajdzie? Co, jeśli szukał przez całe życie i nic? Czy powinien się poddać? I odejść ze spuszczoną głową? Jeśli tak, to po co w ogóle ma żyć? Jeśli nie ma sensu, nie ma istnienia. Czy to jest dobre?

Powiał lekki wrześniowy  wiatr. Liście z drzew zaczynały już opadać i ścielić całą ziemię kolorową kołderką. Życie w Pagetown* wracało do normy, po dwóch miesiącach wakacji i odpoczynku.

-Może chociaż raz zostałbyś na dłużej? –Rozległ się kobiecy głos.

-Nie mogę, muszę pozałatwiać sprawy na mieście i dokończyć remont mieszkania. Już niedużo mi zostało. Niedługo to wy będziecie mogli przyjechać do mnie na weekend i zobaczyć wiejskie życie. Jest o niebo lepsze, niż te tutaj, w mieście.

Mężczyzna założył płaszcz, po czym owinął sobie granatowy szalik wokół szyi. Spojrzał na kobietę.

-Tylko jedź ostrożnie. –Powiedziała i ucałowała go w policzek.

-Spokojnie, ja zawsze jeżdżę ostrożnie. –Uśmiechnął się, po czym podszedł do drzwi. Przejechał ręką po czarnych włosach, gdzie każdy włosek odstawał w inną stronę. Pomimo dużej ilości żelu, nakładanej na nie, układały się same.

-I ogoliłbyś się kiedyś! Wyglądasz jak stary dziadek z tą brodą…

–Pa, mamo.

***

-Ok., więc co ja mam jeszcze kupić…? –Spytał sam siebie, skręcając w jakąś uliczkę. –A! farbę…

Zatrzymał się, wysiadł z samochodu i spojrzał na duży szyld nad wejściem do sklepu.

-„Tu znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz do swojego domu!” –Przeczytał. –Wow, jaki zachęcający napis…

Wszedł do środka. Wszędzie leżały jakieś sprzęty, panele, płytki, młotki, wszystko.

-W czym mogę pomóc? –Podszedł do niego niski, tęgi facet z jakimś drutem w zębach.

-Tak właściwie to szukam jakiejś dobrej farby kryjącej…

Mężczyzna kiwnął głową, na znak, że zrozumiał i kazał iść za sobą.

-Proszę, niech pan wybierze sobie kolor, czy co tam pan chce. –Powiedział znudzonym głosem i odszedł.

-„Cóż za miła obsługa.” –Pomyślał. –„Ale przynajmniej mam to co chciałem.”

Przeszedł wzdłuż długiej półki, na której stało chyba z tysiąc różnych farb i po namyśle wziął kolor „żółty słoneczny”.

-187 zł i 53 gr.

-Ile?!

-Panie, albo pan bierze tą farbę, albo niech pan nie blokuje kolejki i już idzie. To jest jedna z lepszych farb.

Mężczyzna obejrzał się za siebie. Za nim stał tylko jakiś starszy pan z paczką gwoździ.

-„Ależ mi to kolejka” –Pomyślał. –Dobra, biorę.

Gdy już siedział w samochodzie, przypomniał sobie, że miał wziąć jeszcze folię malarską. Otworzył szybko drzwi, bo i tak był już spóźniony.

-Auu!

-Matko, przepraszam panią bardzo!

-Nic się nie stało… -Jęknęła wstając z ziemi. Mężczyzna pomógł jej.

-Naprawdę nie chciałem, nie zauważyłem pani…

-Ale naprawdę nic się nie stało. –Uśmiechnęła się. Była dość wiotkiej postury. Długie, rude włosy przy końcach zakręcały się, a jej policzki obsypane były licznymi piegami.

-To dobrze. –Odetchnął mężczyzna. –To ja będę już iść i jeszcze raz przepraszam. Dowidzenia pani.

Uśmiechnął się na pożegnanie i wszedł do sklepu.

-Do zobaczenia, Gabrielu… 

________________________*

*Pagetown- takie miasto chyba nie istnieje, o ile się orientuję. Wymyślone przez autora.

Ok, na dziś to tyle. Postaram się, żeby akcja w miarę się rozwijała. Początki są trudne...;)