Rozdział 1:"Wzywałeś mnie, więc oto jestem."

Mamy rozdział 1. Postanowiłam go dodać w miarę szybko. Mam nadzieję, że się spodoba. Nie obrażę się za słowa krytyki, bo uważam, że te są baardzo potrzebne, aby lepiej pisać. Bo w końcu nie piszę tego tylko dla siebie, ale również dla Was:) 

Koniec ogłoszenia.

______________________*

-Kiedy zaczniesz działać?

-Nie wiem… Już wkrótce.

-Pamiętaj, że masz tylko 6 miesięcy. Ani chwili, dnia, miesiąca dłużej.

-Tak, wiem. –Kobieta zawahała się na chwilę, po czym wzięła głęboki oddech i dodała: -Rafale… Boję się. Czy to normalne?  

-Teraz tak. Jesteś pod ludzką postacią. Pamiętaj, że Pan wie co robi i dlatego wybrał do tego zadania ciebie. Nie mnie, czy Michała, czy kogokolwiek innego. Jesteś jedyną, która może i musi to zrobić. –Mężczyzna pogładził jej rude włosy. –Nie bój się. –Wyszeptał.

Gdzieś w dali zagrzmiały pioruny. Zbierało się na ulewę. Niebo spowiły ciemne chmury, nie dając dostępu słońcu.

-Pamiętaj, nie trać wiary. Cały czas wszyscy nad tobą czuwamy. I jeszcze jedno…

-Wiem. Pamiętam o tej zasadzie.

-To dobrze, to dobrze… -Rzekł mężczyzna, po czym wstał. –Czas na mnie. Wiesz ile mamy z „tym” problemów. Jeszcze teraz, kiedy prawie wszyscy zeszli na ziemię z tymi misjami. Przed nami ciężkie czasy… Kto wie, czy nie jedne z najgorszych.

Kobieta spuściła wzrok. Wiatr mierzwił jej włosy i zaraz na twarzy poczuła pierwsze krople deszczu. Mężczyzna podszedł bliżej i stanął naprzeciwko niej. Uniósł lekko jej podbródek i spojrzał w oczy.

-Kelial. Nie trać wiary!

Powiał tak silny wiatr, że liście i drobne gałązki zaczęły tańczyć w powietrzu. Kobieta odruchowo zamknęła oczy, a gdy je otworzyła była już sama.

-Żegnaj, Rafale…

***

-Niech tylko zobaczą jak się urządziłem. Miny im zrzedną! –Powiedział radośnie mężczyzna i opadł na kanapę. Zadowolony ze swojego dzieła dumnie patrzył na pięknie wyremontowany pokój. –Jeszcze tylko kuchnia i skończone…

W kominku zatańczył wesoło ogień, ogrzewając mu twarz. Wieczory robiły się coraz chłodniejsze, więc paliło się w piecach już od południa.

Nagle zadzwonił telefon. Mężczyzna uniósł się i podszedł do nocnej szafki, gdzie leżała komórka.

-Halo?

I nic.

-Haloo??

Dalej bez odpowiedzi.

-Gabriel? –Odezwał się w końcu jakiś niezidentyfikowany głos, którego mężczyzna nigdy przedtem nie słyszał.

-Kto mówi? –Spytał zdezorientowany.

-Już czas.

-Jaki czas? Na co? –Zanim dowiedział się o co chodzi ponownie zagrzmiały pioruny. Usłyszał tylko trzy sygnały i zaraz odłożył telefon. Ktoś się rozłączył. –Cholerna burza! Pewnie poprzerywało linie…

Przez cały wieczór chodził mu po głowie ten dziwny telefon. Deszcz bębnił w dach tak, że nie dało się na niczym skupić. Mężczyzna pokręcił się po domu jeszcze trochę i usiadł przed TV, gdzie leciała jakaś nudna familiada.

Około 20 postanowił wziąć kąpiel. Deszcz już się uspokoił, więc robiło się za oknem coraz ciszej.

-Ooo… tego mi było trzeba… -Zanurzył się w gorącej wodzie i zamknął oczy. Siedział tak chyba z 15 minut, już prawie zasnął. Myślał o dzisiejszym dniu i nie wiadomo czemu… o tej kobiecie…

Nagle gdzieś blisko walnął piorun. Wszystko zadygotało i wszędzie zrobiło się ciemno. Mężczyzna szybko wyszedł po omacku z wanny i owinął się w ręcznik.

-„Chyba wywaliło korki.” –Pomyślał i gdy był już prawie przy drzwiach nagle zrobiło się znów jasno. Tym razem nie wrócił do wanny. Postanowił już umyć zęby i kłaść się spać.

Spojrzał w lustro. Przed sobą widział zmęczonego mężczyznę z oklapniętymi włosami i okazałą brodą. Otworzył szafkę i wyjął z niej pastę i szczoteczkę do zębów. Gdy zamknął drzwiczki i ponownie spojrzał w lusterko zobaczył za zasłoną od wanny niewyraźną postać. Stała tam i chyba się na niego przyglądała, bez ruchu. Natychmiast się odwrócił, upuszczając przy tym rzeczy, które trzymał w ręce. Nikogo już tam nie było. Tylko zasłona drygała lekko pod wpływem wiatru wydostającego się przez uchylone okno. Podszedł do niego i przetarł zaparowaną szybę. Na dworze było ciemno i tylko w dali błyskały jeszcze pioruny.

-Dziwne…

Zamknął okno i podszedł do zlewu. Umył zęby, uczesał się i poszedł do sypialni. Wyjął z szafki jakieś szare bokserki i ubrał je. Rzucił mokry ręcznik na fotel i położył się do łóżka. Gdy już chciał zamknąć oczy, ktoś zapukał do drzwi. Nie wiadomo czemu przeszły go dreszcze. Leżał jeszcze przez chwilę nieruchomo, mając nadzieję, że tylko mu się przesłyszało. Znów ktoś zapukał. Spojrzał na zegarek. Było dobrze po 21. Narzucił na siebie szlafrok, przeszedł przez kuchnię i stanął przed drzwiami wyjściowymi. Drżącą ręką przekręcił zamek i uchylił drzwi.

-Gabriel?

-Kim jesteś?! –Spojrzał na postać, ukrytą pod ciemnym płaszczem.

-Dixit ecce ego vocasti enim me*.

_________________________*

*łac."Wzywałeś mnie, więc oto jestem."